Een Gedachte van Riek

Waar getuigt opoffering van?

In deze wereld wordt opoffering gezien als een middel tot uitdrukking van het zoeken naar en het vinden van liefde. Het wordt niet gezien als wat het werkelijk is: een middel om een zelfbeeld te herstellen dat verloren ging in de ontkenning van de werkelijkheid; een poging om de ontbering, tekort en verlies als gevolg van de waargenomen afscheiding van God te herstellen.

Niemand hier ontkomt aan het gebruik van opoffering in zijn zoeken naar liefde in relaties. Er kunnen er zelfs zijn die opoffering tot een zodanig dwangmatig vorm voeren dat zij alleen kunnen floreren in relaties die zonder meer van misbruik getuigen. Er is echter geen wezenlijk verschil ertussen want de oorsprong is gelijk.

In het eerste geval wordt het als ‘normaal’ bestempeld en als noodzakelijk gezien, waarbij voortdurende afwegingen worden gemaakt voor wie of wat het als waardevol wordt gezien en in welke mate. En de uitwisseling van schuld is hierbij nooit afwezig.

In het tweede geval kan het zelfs zo zijn dat er nauwelijks meer afwegingen worden gemaakt en dat de opoffering dwangmatig door één persoon plaatsvindt. Ook hier is er vanzelfsprekend een voortdurende uitwisseling van schuld.

En als we het over relaties hebben hebben we het over alle soorten van relaties, niet alleen liefdesrelaties in enge vorm.

Is opofferen dan verkeerd? Nee het is een misvatting. Het is de misvatting dat opoffering liefde kan brengen. De werkelijke betekenis van opoffering is dat het het geloof in deze wereld als werkelijk inhoud. Liefde kan niet komen waar de ander verschillend als zich zelf gezien wordt. Verschillen zijn niet van God en als je verschillen ziet ben je misleid omtrent wat jezelf bent. Als je niet weet wat je bent ben je je niet bewust van wat je hebt. En als je niet weet wat jou gegeven is kun je alleen ontbering, tekort en verlies ervaren. En dat tracht je te herstellen en zo enige vorm van liefde te vinden. Dat is handjeklap en zeker geen liefde. Het is haat.

Wat nu? Bedenk dit: jouw komst in deze wereld is de enige werkelijke opoffering. Met deze komst heb je je gedissocieerd van je werkelijkheid, van jouw identiteit in God en daarmee ook van jouw broeders werkelijkheid. En daardoor ben je je niet bewust van je heerlijkheid en rijkdom. Het hervinden van die heerlijkheid is daarom het antwoord. Hierin kan werkelijke Liefde worden gevonden. En hiertoe dient het wonder.

Het heeft geen zin de dromer of de droom te aan te passen. Het is de geest van de dromer die een wezenlijke verandering vereist. Een verschuiving van lichaams identiteit tot de erkenning van de geest als het middelpunt en de vereenzelviging ermee. Zo wordt de volmaaktheid die eerder buiten gezocht werd nu in het eigen innerlijke gevonden en ook gezien in de ander. Hoe kan er dan nog een noodzaak voor opoffering blijven bestaan?

Nog een laatste opmerking. De impuls om te helpen is natuurlijk voor al Gods kinderen want geven is wat God is. In deze wereld vertaalt zich dat in geven om te krijgen, zoals in opoffering. Het ziet de zwakheid van de ander als een gelegenheid om het zelf te versterken. Dat is de weg van de wereld. Het is dezelfde misvatting met dezelfde gevolgen. Hoewel het niet ontlopen kan worden, of ontlopen hoeft te worden, kan het als een leer/onderwijs moment dienen voor ieder die zijn eigen volmaaktheid wil leren kennen en daarmee de ander te helpen op zijn weg naar verlossing.

Wil je meer weten?

Hoofdstuk 15 XI. 5-7 en
Hoofdstuk 16 I 3. en
Hoofdstuk 18 IV 4. en
Hoofdstuk 1 I. De principes van wonderen

Men zegt dat de ervaring de mensen wijs maakt. Dat is een kromme redenering. Als er niets hogers dan de ervaring zou bestaan, zou de mens krankzinnig worden.

Een Gedachte van Riek

Waar getuigt opoffering van?

Wil je meer weten?

Vorige edities: