Een Gedachte van Riek

Depressief?

Vandaag werd ik gevraagd hoe het in mijn leven stond. En ik antwoordde dat het mij erg goed gaat. De reactie was: “Werkelijk? Dat hoor je niet vaak tegenwoordig “. En in de heel korte uitwisseling die volgde veranderde de andere ( jonge) persoon zijn kwalificatie van zijn leven van “niet goed” naar “ach, ik denk dat het wel gaat “. Ik vroeg mijzelf later af wat ik zo iemand zeggen zou als ik de kans had. En dit kwam in mij op: jouw verlangen naar een gelukkig leven is gegrond, je hebt recht op een gelukkig, betekenisvol, vervullend leven. Maar nu moet ik je waarschuwen want je gaat niet prettig vinden wat ik ga zeggen: jij weet niet wie je bent, hoe je hier terecht bent gekomen, waarom je hier bent en waar je naartoe op weg bent. Zoveel onzekerheid is absoluut de basis voor alle tekort dat je ervaart in wat dan ook. Hoe kun je dan niet met jezelf, de hele wereld en het universum in onmin zijn?

Betekent dat dat je volledig gerechtvaardigd bent in je aanklacht? Nee! Absoluut niet. Waarom niet? Je doet het jezelf aan. Door niet te weten wie je bent. Niet te weten wie je bent is een opzettelijke poging om jezelf af te scheiden van jouw Bron en van alles dat geschapen is, waarvan je deel bent en het geheel. Met het beperkte bewustzijn dat jij jouw “zelf” noemt vecht jij een oorlog tegen jezelf.

Toen ik nog ( erg) jong was kwam een besef in mij op dat àls er zoiets was als God, een universele bron, dat dat dan wel een onderliggende energie zou moeten zijn, iets ” dat zichtbare dingen liet groeien, ontstaan en vermenigvuldigen. Mijn gevolgtrekking was daarna dat we God /energie niet zouden kunnen kennen want energie is abstract en vloeiend zoals ik het destijds formuleerde; en lichamen bijvoorbeeld zijn dat niet. Zij zijn vorm, concreet. Het was een verkeerde conclusie! Waarom verkeerd? Ik sloot mijzelf uit van die energie door mijzelf te definiëren als een lichaam. Maar ik ben ook energie! Ik kan niet níet deel zijn van alles dat geschapen is àls die energie / God overàl is, en daarom zou ik in staat moeten zijn het te kennen als mijzelf.

Het is tegelijkertijd abstract en onpersoonlijk, maar op het bewustzijnsniveau uiterst intiem en persoonlijk. In mijn jeugdige bewustzijn stelde ik mij zelf gelijk aan het lichaam, de vorm, het lichaamsbewustzijn. En ik meende dat dat het ervaren van het abstracte en onpersoonlijke onmogelijk maakt, hoewel ik het wèl ooit ervoer, maar niet als zodanig herkende. Ik was mij nog niet bewust van mijn bewustzijn zelf. Ik moest mijn gedachten nog veranderen over mijn geest. Een verschuiving was noodzakelijk in mijn idee over wie ik werkelijk ben. Een erkenning dat ik niet dit lichaam ben, de gedachte die een wereld van vorm weerspiegelt, in conflict met alles dat het ziet, hoort en voelt.

Deze verschuiving in vereenzelviging is noodzakelijk mijn vriend als je de werkelijke bron van vrede wilt vinden. Het zal je bevrijden van de noodzaak die je denkt dat er is voor conflict en schuld waarmee jij jezelf vasthoudt in deze wereld. Er is een weg eruit. Vrede is mogelijk hier en nu. Niet door de dood, want niets wordt opgelost door de dood. Wat eindigt door de dood is geen leven. Leven is van de geest en in de Geest. Het lichaam kan jou die leven is, niet bevatten. Wij delen dat leven en kennen elkaar volmaakt. Jij kunt deze wereld verlaten door jezelf te kennen, het Zelf dat we delen. Kom naar huis. De reddingsploeg is hier om je te helpen, zoals ik geholpen word.

Wil je meer weten:

Lees bijvoorbeeld Hoofdstuk 4-V De ego-lichaam-illusie van Een Cursus in Wonderen, pag. 65